Op 19 april 2017 was ik te gast bij VARA’s wekelijkse podcast Joop-café om met Hasna El-Maroudi en Jelmer Renema te praten over de Franse verkiezingen van april en mei 2017, het verlies van links in Nederland, de aantrekkingskracht van Jean-Luc Mélenchon en Marine Le Pen in Frankrijk en waar de vervroegde verkiezingen in het VK nu echt om draaien: de Brexit of een politiek mandaat voor May?
Luister hier de hele podcast terug.
http://www.joop.nl/nieuws/joop-cafe-jelmer-renema-heidi-dorudi-brexit-frankrijk
Als het gaat om de Franse verkiezingen, dan is mijn visie daarbij dat Mélanchon met zijn partij France Insoumise geenszins gelijk te zetten is met Le Pen en haar Front National. De liberale democratie vertrekt immers vanuit pluralisme en heterogeniteit — zie Mélenchon — en juist niet vanuit homogeniteit — zie Le Pen.
Twee artikelen die het zeker de moeite waard zijn om te lezen als het gaat over Mélenchon zijn:
Mélenchon: A Radical Reformist Against Mounting Oligarchy, van Chantal Mouffe. Hierin zegt zij onder andere:
“Indeed, what is at stake in France Insoumise and Jean-Luc Mélenchon’s project of a “citizen revolution” is a refoundation of left-wing politics in a perspective that distinguishes itself from both social-democracy and the radical Left [gauche de la gauche]. Far from being an avatar of the far Left, we could term this perspective a “radical reformism” that takes up a position within the horizon of the great democratic tradition.
It is rather ironic that such a project is often accused, by its detractors, of being anti-pluralist, as if it were not in fact they who refuse to accept pluralism by denying any possibility of an alternative to neoliberalism. It is they who endanger democracy.”
Jean-Luc Mélenchon should be French president. Here’s why, van Olivier Tonneau. Een paar highlights van zijn betoog zijn:
“In 2005, Mélenchon campaigned against the European constitution on a leftwing platform because he had made the following diagnosis: ever since the Maastricht treaty (which he voted for), Europe was being turned into a space for competition, not cooperation.
Fiscal dumping forced states into a race to the bottom; once impoverished, they were forced to downsize social programmes and disenfranchise large parts of their population. The noble principle of freedom of movement was perverted into forced economic migration, which undercut wages and stirred tension between peoples.
Europe had to be fundamentally reoriented if it was to be saved. Through the years, this diagnosis was confirmed at every step, and the need to transform Europe has only become more pressing.”
