Zomer. Wenen. Snik en snikheet. John Clease heeft met goede redenen een boek geschreven met de titel Families and How to Survive Them. Well John, one way to survive them, is to get into your car, close the door and just drive away.
Zodra de deur dicht is en de koude lucht van de airco over mijn vochtige, want bezwete en overemotionele huid strijkt, voel ik al de sensatie van vrijheid. Navigerend door de ochtendfiles in de stad aan de Donau schudden mijn schouders terug naar de schuddende hoofden van de mensen in de vooruitkruipende auto’s naast mij. Mijn lippen glimlachen blij naar hun boze blikken die allergisch zijn tegen de harde muziek die uit mijn auto dreunt. Hun kritiek kan me niet deren. Ik ben vrij. Ik ben beweeglijk. Ik zit eindelijk alleen in mijn auto en ik kan en ga dus weg. Finally. And the music is my drug.
Ik voel de bassen van Deep Dish’s versie van Stevie Nick’s Dreams door het binnenste van mijn lichaam stromen en wel precies op het moment dat ik de stad achter me laat en door de heuvels rond Wenen rijd op een slingerende en plotseling verlaten Autobahn.
Een thermos met koffie op de bijrijdersstoel. Een pak met sigaretten ernaast. Een glimlach op mijn lippen en een diepe zucht in mijn hart.
Op de A45 tussen Siegen en Gießen lijk ik de enige mens op aarde. Ja jetzt. Kraftwerk. Wir fahr’n fahr’n fahr’n auf der Autobahn. Ich fahr fahr fahr auf der Autobahn. In meine Freiheit. Zurück in meine Freiheit. Back to the future, my future.
Ik stop alleen om te tanken en te plassen. Eten hoef ik niet. Ik ben vol en niet leeg. Geen een moment voel ik me eenzaam, want ik ben alleen. Ik ben met mij. Ik houd ervan alleen te zijn. Alleen dan kan ik echt denken. Onverwacht geïnspireerd raken. Plotseling tot inzicht komen. Alles verwerken waarvan ik dacht het nooit te kunnen verteren. Alles. Ook de woorden die nooit het daggeluid hadden mogen horen. Woorden die nooit via mijn trommelvlies mijn hart hadden mogen raken. Waarom hebben ze mijn hart verscheurd en niet mijn trommelvlies alwaar ze als eerste insloegen? Het maakt niet meer uit. Nu, hier op de lege Autobahn, maakt het niet meer uit. Ik voel de sensatie van vrijheid. Mijn vrijheid. Mijn beweeglijkheid. Het is een krachtige sensatie die de aangerichte ravage verandert in een prachtige ervaring. Een ervaring die mij laat voelen dat ik altijd weg kan. Dat mijn identiteit niet bepaald wordt en nimmer voor eeuwig vastgelegd wordt door de haat-woord-bommen die anderen vanuit eigen onmacht of angst of domheid zomaar op mij afschieten. De ervaring dat ik niet op elke eenzijdige oorlogsverklaring van anderen hoef in te gaan. Dat ik na een offensieve ook gewoon kan fahr’n. Fahr’n auf der verlassenen Autobahn.
