Ik ben Heidi.
Een mens.
Ik ben geen ‘allochtoon’.
Ik ben een mens.
En ik heet Heidi.
Ik ben geen ‘aanhang’ van iemand.
Ik ben een mens.
Een individu.
Ondeelbaar.
En ik heet Heidi.
Ik ben Heidi.
Een mens.
Ja echt: een mens!
Ik ben geen ‘migrant’.
Ik ben Heidi.
Ik ben geen ‘vluchteling’.
Ik ben Heidi.
En jij?
Jij die benoemt,
jij die labelt,
jij die bestempelt,
jij die uitsluit.
Met je benoemingen, je stempels en je labels.
Ja, jij.
Wie ben jij?
Ben jij moedig?
Ben jij oprecht?
Ik bedoel: echt moedig en oprecht!
Als jij dat echt! bent.
Als jij echt! moedig bent.
Echt! oprecht bent.
Als jij echt! durft.
En echt! eerlijk bent.
Ja. Jij.
Zeg niet.
Dat ‘migranten, vluchtelingen en allochtonen alleen maar problemen veroorzaken’.
Dat is te vrijblijvend.
Te vrijpleitend.
Te veel jezelf vrijpleitend.
Neem de verantwoording voor je beschuldiging.
Zeg rechtstreeks tegen Mij dat Ik de problemen veroorzaak voor Jou.
Zeg: Heidi, jij bent de oorzaak van mijn problemen.
Want jij Heidi, jij bent een vluchteling.
Jij bent een migrant.
Jij bent een allochtoon.
En al mijn problemen komen omdat jij hier bent. Omdat jij migrant bent.
Zeg niet.
Dat je een etentje of feestje wilt zonder ‘aanhang’.
Zeg dat Jij niet wilt dat Ik erbij ben.
Zeg: Heidi, ik wil niet dat jij erbij bent.
Zeg niet.
Dat ‘migranten gelukzoekers zijn’.
Zeg dat Jij het Mij niet gunt geluk te zoeken.
Geluk te vinden.
Zeg dat jij het Mij niet gunt gelukkig te zijn.
Zeg: Heidi, ik gun het je niet gelukkig te zijn.
Spreek mij aan.
Spreek mij aan.
Mij, die jij zo gedachteloos met je ongefundeerde ontmenselijkende algemeenheden labelt.
Spreek mij aan.
Mij persoonlijk.
Face to face.
Ja. Mij.
Want ik ben die persoon
die jij zo achteloos beschimpt met ’allochtoon’.
Met ’asielzoeker’.
En met al die andere labels die jij ongevraagd en zonder dialoog op mijn hele zijn plakt.
Alsof mijn complexe zijn enkel bestaat uit jouw labels.
Uit jouw schuld die je ermee op mij pleurt.
“When you label me, you negate me.”
Misschien was het Kierkegaard die dat zei.
Misschien iemand anders.
Peut import.
De woorden zelf zijn belangrijk.
Deze woorden
betekenen,
uiten,
expliciteren,
beschrijven,
schreeuwen,
Ze beschrijven een afgronddiepe realiteit.
Een realiteit die in een time-loop zit waaraan er geen ontkomen lijkt te zijn.
Een eindeloze time-loop.
When you label me, you negate me.
En als je dat doet, en je doet het, dan zeg ik tegen jou:
Ik ben geen ‘allochtoon’.
Ik ben geen ‘aanhang’.
Ik ben geen ‘migrant’.
Ik ben geen ‘gelukszoeker’.
Ik ben geen ‘exotische verschijning’.
Ik ben geen label.
Ik ben niet jouw label.
Jouw gedachteloos label.
Ik ben een mens.
Een individu.
Ondeelbaar.
Complex.
Dynamisch.
Levend.
Historisch.
Intersectioneel.
Veranderlijk.
Kwetsbaar.
Sterk.
Observerend.
Horend.
Denkend.
Peinzend.
Schrijvend.
Eindig.
Sterflijk.
Ik ben Heidi.
Wie ben jij?
Deze column is oorspronkelijk voorgedragen op 07 Januari 2018 bij Radio Swammerdam op SALTO Amsterdam. Nathalie Janssen en Marie Beth van Egmond met filosofe Yolande Jansen (UvA) over grenzen, migratie, en de invloed van de Shoah als ons gedeeld cultureel geheugen. Luister hier naar de hele uitzending:
