Do rageh — دو رگه — is het Perzische woord voor bi-culturaliteit. Het is het woord voor iemand zoals ik. Iemand die uit twee culturen komt: half Perzisch, half Duits en dus afstammende uit twee tradities.
Maar eigenlijk klopt dat niet helemaal, want de geschiedenis die ik geërfd heb, is meer dan die van slechts twee culturen. Mijn geschiedenis speelt zich af in het Hongaarse, het Sloveense, het Oostenrijkse, het Duitse — dit is de ene helft — en het Perzische. Wat er allemaal nog meer vermengd is in dat Perzische, dat weet ik niet.
Waar het om gaat, is dat de beeldspraak van de twee aderen die het bloed van de geschiedenis door mijn lichaam transporteren — het bloed dat me zowel levend houdt als voedt — zo treffend is: je kan niet kiezen voor uitsluitend de ene of de andere identiteit. Je identificeert je continue met alle culturen in je en tegelijkertijd ben je ook continu kritisch tegenover al die culturen. Telkens weer.
Telkens weer houd je meer van de ene dan van de andere cultuur in je, om je dan toch weer diep verbonden te voelen met die andere cultuur die ook door je heenstroomt.
Telkens weer raak je betoverd door de ene taal van je en beschouw je je andere taal als uitgedroogd en armoedig, om dan weer de parels en schatten in je andere taal te herontdekken en er gelukkig van te worden, omdat ze je zo rijk maken.
Het is als tegelijkertijd niet één grootste liefde van je leven te hebben, maar twéé. Je kunt niet kiezen. Je wilt niet kiezen. Je hoort bij hen en ze horen bij jou.
Je hebt ze allebei nodig.
Ze maken jou tot wie je bent.
En ze veranderen je tot wie je wordt.
Do rageh. دو رگه
